นักธุรกิจชาวอเมริกาคนหนึ่ง
หลบพักไปพักร้อนในหมู่บ้านชายทะเลเล็กๆแห่งหนึ่งในแม็กซิโก
ด้วยความที่ไม่อาจข่มตาหลับ
หลังจากที่ได้รับเรื่องด่วนจากสำนักงานของเขา
ในเช้าวันแรกที่มาถึง
เขาจึงออกเดินทางไปที่ท่าเรือ
เพื่อสลัดความคิด
ทำสมองให้โล่ง เรือน้อยลำหนึ่งที่มีชายประมงเพียงคนเดียว
เป็นผู้ควบคุมเรือแล่นเข้ามาเทียบท่า
ในเรือนั้นมีปลาทูน่าครีบเหลือง
ตัวโตๆหลายตัว
ชายชาวอเมริกาเอ่ยชื่นชม
ชาวแม็กซิกันว่าจับปลามีคุณภาพมาก
“คุณต้องใช้เวลานานแค่ไหนเนี่ยถึงจะจับปลาได้ขนาดนี้เนี่ย”
ชาวอเมริกาถาม
“ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก”
ชาวแม็กซิกัน ตอบด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่ดีเยี่ยมจนน่าทึ่ง
“แล้วทำไมคุณไม่ออกเรือให้นานขึ้นอีกหน่อยล่ะ จะได้จับปลาให้มากขึ้น” ชายอเมริกาถาม
“จับได้แค่นี้ก็พอกินกันทั้งครอบครัวแล้วก็แบ่งเพื่อนๆ อีกนิดหน่อยแล้ว” ชายเม็กซิกันตอบขณะที่ขยอยขนปลาลงตระกร้า
“แต่ คุณเอาเวลาที่เหลือไปทำอะไรล่ะ”
ชาวแม็กซิกันเงยหน้าขึ้นมอง
และยิ้มให้
“ผมก็นอนตื่นสายๆ
ตกปลานิดหน่อย เล่นกับลูกๆนอนกลางวันกับจูเลียภรรยาของผม
แล้วก็เดินเล่นในหมู่บ้านตอนเย็นๆ
ที่ที่ผมจะได้จิบไวน์แล้วเล่นกีตาร์กับเพื่อนๆ ชีวิตผมมีแต่เรื่องให้ทำเต็มไปหมดล่ะ ซินเยอร์”
ชาวอเมริกาหัวเราะแล้วยืดตัวขึ้น
“คุณครับ ผมจบบริหารธุรกิจมาจากฮาร์วาร์ด ผมช่วยคุณได้น่ะ
คุณน่าจะออกหาปลาให้ได้มากกว่านี้ แล้วจากนั้นก็ซื้อเรือลำใหญ่ขึ้น
ไม่นานหรอก คุณจะสามารถซื้อ
เรือเพิ่มอีกหลายลำ
ซึ่งจะทำให้คุณจับปลาได้มากขึ้น
ในที่สุด คุณจะมีกองเรือประมงของตัวเอง ”
เขาพูดต่อไป
“แล้วก็แทนที่คุณจะขายปลาที่จับได้ให้พ่อค้าคนกลาง คุณก็ขายมันให้กับผู้บริโภคโดยตรง
ในที่สุด คุณจะเปิดโรงงานเป็นของตัวเอง คุณจะสามารถควบคุมวัตถุดิบ การผลิต และการจัดจำหน่ายด้วยตัวเองได้ แน่นอนว่าคุณจะต้องออกจากหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆนี่
ี่ แล้วย้ายไปอยู่ที่แม็กซิโก ซิตี้
หลังจากนั้นก็ลอสแองเจลิส
และสุดท้ายก็นิวยอร์ต
ซึ่งคุณจะสามารถบริหารกิจการ
ที่ขยายตัวออกไปของคุณ
ได้ถนัดมือขึ้น ”
ชาวประมงเม็กซิกันถามต่อไปว่า
“แต่ว่า ซินเยอร์ มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันล่ะ”
ชาวอเมริกันตอบว่า
“ก็ 15-20 ปี หรือ 25 ปีเป็นอย่างมาก”
“แล้วหลังจากนั้นยังไงต่อล่ะ ซินเยอร์”
ชาวอเมริกันหัวเราะและบอกว่า
“นี่หละคือส่วนดีที่สุด เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม คุณเอาธุรกิจของคุณเข้าตลาดหุ้น
แล้วขายหุ้นบริษัทให้มหาชน เพื่อจะได้รวยมากขึ้นกว่าเดิมอีก คุณจะได้เงินล้านๆเหรียญเชียวน่ะ”
“เป็นล้านๆเหรียญเชียวเหรอ
ซินเยอร์ แล้วยังไงต่อ”
“ทีนี้คุณก็สามารถเกษียณตัวเองแล้วย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ
ริมชายฝั่ง
ที่ที่คุณจะได้ก็นอนตื่นสายๆ
ตกปลานิดหน่อย เล่นกับลูกๆนอนกลางวันกับจูเลียเมียของคุณ
แล้วก็เดินเล่นในหมู่บ้านตอนเย็นๆ
ที่ที่ผมจะได้จิบไวน์แล้วเล่นกีตาร์
กับเพื่อนๆ ”
ต้องประสบความสำเร็จตามแบบที่หวังก่อนถึงจะได้ใช้ชีวิตที่ต้องการ
บางครั้งอาจไม่จำเป็นต้องรอจนถึงวันนั้น
ทั้งที่สามารถเกษียณแบบย่อมๆได้
บางสิ่งบางอย่างสามารถซื้อได้ด้วยเงินเพียงเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องรอจนถึงวันนั้น
เป็นไปได้ไหมที่จะทำให้ได้เร็วทีื่สุด
เราออกแบบรูปแบบชีวิตที่ใช่
หางานที่รักที่ชื่นชอบและทำเงินจากมัน
สร้างทรัพย์สินในแบบงานที่รัก
ขนาดของความฝันแบบที่ใช่ของคุณ
ไม่ใช่ไปลอกใครมา
เวลาที่นานต้องมีค่าใช้จ่าย คือชีวิตของตัวเราเองครับ
ขอบคุณเนื้อหาจากหนังสือทำน้อยแต่รวยมาก หรือ The 4hour Week
จากทิม เฟอร์ริส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น